Ben ik een aso?

De afgelopen week stond in het teken van de door het college eindelijk gepubliceerde programmabegroting 2011-2014. Het is natuurlijk geen verrassing dat er flink bezuinigd moet worden in onze gemeente. De manier waarop het college dit echter denkt te gaan doen, is mij wel tegengevallen. Onder het mom van bezuinigingen wordt de burger getrakteerd op forse lastenverzwaringen. Daar valt waarschijnlijk niet aan te ontkomen, maar communiceer dit dan ook naar de inwoners, noem man en paard en verschuil je niet achter “bezuinigingen tengevolge van de crisis” dat is wel heel makkelijk. Ook weigert dit college naar buiten te komen met de gevolgen van een nieuwe bezuinigingsgolf, die er voor ons allen aan zit te komen en waar volstrekt nog geen rekening mee gehouden is. Het zijn geen leuke boodschappen allemaal, maar moet je deze dan maar verzwijgen? Hoezo communicatie en participatie? Onze eigen Twenterandse minister van voorlichting blijft maar roepen dat de basisvoorzieningen in stand blijven en hij lijkt hierbij wel heel veel op zijn ambtgenoot uit Irak tijdens de inval door de Amerikanen. Hier zullen we het in de komende weken nog heel vaak over hebben en niet alleen via mijn blog. Het worden, politiek gezien, belangrijke weken. Wij zijn als VVD begonnen met onze mening, onze gedachten en onze voorstellen op papier te zetten over de toekomst van Twenterand. Gelukkig krijg ik veel reacties van mensen die hun mening geven en op 2 november is er een hoorzitting waarop iedereen kan reageren op de nu gepresenteerde begroting. Dat wordt zeker een drukke avond, want de bezuinigingen treffen ons vrijwel allemaal. Dat is in principe een goede zaak en zo hoort het natuurlijk ook. Je wint samen en je verliest samen, in slechte tijden en in goede tijden dien je samen op te gaan, maar werkt het eigenlijk wel zo? Ik kan mij soms niet aan de indruk onttrekken dat in dit soort zaken er alleen maar naar de eigen situatie wordt gekeken. We vergeten heel snel het grote geheel en focussen ons vaak alleen maar op de gevolgen die de bezuinigingen juist voor ons hebben. Op de subsidies van onze sport of hobby mag zeker niet gekort worden, dat de buurman ook gekort wordt op zijn sport of hobby is ineens niet meer zo belangrijk, daar kan dan volgens ons ineens best nog wel wat meer op bezuinigd worden. Ikke, ikke en de rest kan stikke!
Zijn we dan ineens allemaal zo asociaal geworden? Nee hoor, we hoeven ons dit niet eens aan te trekken, dit zit gewoon in onze genen. Als “ze” te dicht bij ons dreigen te komen, verdedigen we ons eigen territorium en kijken niet verder dan onze neus lang is. Trek het u dus niet aan, u bent geen asociaal of een egoïst, indien u voor u zelf opkomt. U hoeft zich hier niet voor te schamen en zelfs niet voor te gaan biechten. Ik word de laatste weken benaderd door verschillende mensen, verenigingen en instanties die allemaal hun eigen zaak bepleiten en hopen dat wij als politieke partij iets voor ze kunnen doen. Wat we kunnen doen is luisteren en aandacht schenken aan deze mensen en een mogelijke uitwas of scheefgroei aan de kaak stellen. Maar de bezuinigingen van tafel halen dat kunnen we niet, sterker nog misschien moet er zelfs nog wel iets verder bezuinigd worden, dan dat het college ons nu voorstelt. Het verhaal van de zachte heelmeesters is hierbij zeer zeker van toepassing. Maar wel samen, gelijke monniken gelijke kappen om maar weer eens een spreuk te voorschijn te halen. Het is boeiend om deze processen van dichtbij te mogen volgen en de argumenten aan te horen waarom men vindt dat juist de buurman nog wel wat meer kan lijden. De echt zwakkeren in onze gemeenschap moeten beschermd worden, dat staat voor mij als een paal boven water, maar voor de rest zullen we samen door de zure appel(s)heen moeten bijten. Dat gaat pijn doen maar als we bereid zijn juist nu fors in te grijpen komen we er ook snel weer bovenop. Ik ben een positief ingesteld persoon, bij mij is het glas altijd half vol en nooit half leeg. Ik ben geen doemdenker en ik zie de toekomst van Twenterand met heel veel vertrouwen tegemoet. We staan er nog niet zo slecht voor en daar moeten we dankbaar gebruik van maken. Het worden een paar magere jaren maar laten we nu toch eerlijk zijn, zo slecht hebben we het toch niet met ons allen? Ik ga mij de komende week, samen met anderen binnen mijn partij, bezig houden met het op papier zetten van de visie van de VVD op deze lastige periode. De resultaten zullen we presenteren in de raadsvergadering van 9 november 2010, aanvang 09.30 uur. (!) Ik ga mijn best doen om de noodzakelijk ingrepen eerlijk te verdelen en ben beslist geen voorstander van halve maatregelen. Mijn motto is dat als je maar 100 euro in de knip hebt je er geen 125 kunt uitgeven. Laten we proberen samen deze periode door te komen, dan komen we er ook snel samen weer sterker uit te voorschijn. Daar ben ik van overtuigd en daar ga ik mijn best voor doen.