Ik wil, ook als belastingbetaler, niet bijdragen aan een fietsvakantie.

Er is een verschil van mening ontstaan tussen de organisatie van de fietstocht naar St.Petersburg en mijzelf. Ondanks verwoede pogingen van mijn kant om hierover met het bestuur om de tafel te gaan zitten is dat niet gelukt en heeft dit meningsverschil helaas geleid tot een breuk. Dat wil overigens niet zeggen, dat ik mijn plannen om op de fiets naar St.Petersbrug te rijden heb opgegeven, integendeel zelfs, ik ben gemotiveerder dan ooit om deze actie te laten slagen. De voorgeschiedenis is bekend en die ga ik niet herhalen. U kunt die terug lezen op mijn site.

Ik heb, juist om dit soort problemen te voorkomen, mijn hele persoonlijke sponsoractie vooraf doorgesproken met de organisatie en deze afspraken heb ik tevens schriftelijk bevestigd eind februari 2012. Ik heb alles zwart op wit staan en ben op ieder moment bereid hierover ook volledig opening van zaken te geven. In deze bevestiging van de afspraken staat dus ook duidelijk vermeld dat alle door mij binnen te halen (sponsor)gelden 100% naar het goede doel dienen te gaan. Hier heeft de organisatie verder ook nooit op gereageerd, dus ik heb aangenomen dat de inhoud van ons gesprek juist werd weergegeven. Had ik dan een getekende akkoordverklaring en ontvangstbevestiging van de organisatie moeten eisen op dat moment? Ik ga zo'n traject in op basis van vertrouwen, een man een man, een woord een woord. Het klopt, dat van meet af aan bekend is gemaakt dat een deel van de door de organisatie te werven sponsorinkomsten (20%!) gebruikt zou worden om de organisatiekosten te dekken. Het ging hier echter over de, door de organisatie binnnen te halen gelden, en nadrukkelijk niet over de door deelnemers individueel binnen te halen (sponsor) gelden. Dat kan toch ook helemaal niet, wat moet een deelnemer doen als hij 100 euro krijgt van tante Truus en hoe wil je dit als organisatie dan gaan controleren, laat staan verplicht stellen?

In Dagblad Tubantia van 11 september 2012, wekt de heer Jonker deze suggestie echter wel en dat is aantoonbaar onjuist. Ik ben mijn actie gestart in maart 2012 en heb vanaf het begin heel duidelijk aangegeven dat alle door mij opgehaalde sponsorgelden voor 100% naar het goede doel zouden gaan. Als controle heb ik zelfs een notaris bereid gevonden dit te controleren. Ook in een bijeenkomst in maart/april 2012 met de andere deelnemers heb ik aangegeven dat de bedragen die ik persoonlijk zou binnenbrengen uitsluitend bestemd konden zijn (geoormerkt) voor het goede doel en niet gedeeltelijk gebruikt konden worden om de organisatiekosten te verlagen. Ik kreeg hiervoor zelfs van de deelnemers een applaus. Ik ga mijzelf namelijk niet een jaar lang lichamelijk afbeulen en daarna nog eens 2400 km fietsen om met het geld dat ik daarmee kan ophalen de eigenbijdrage van andere deelnemers naar beneden te brengen. Daar moet men zelf maar creatieve oplossingen voor bedenken. Tot de brief van 7 september 2012 heb ik over de vorm en de inhoud van mijn persoonlijke sponsoractie geen enkele bemerking van het bestuur vernomen, niet mondeling en ook niet schriftelijk. Ik heb de heer Jonker zelfs persoonlijk, in het bijzijn van o.a. onze burgemeester en Tom van den Berg op 7 mei 2012 mijn flyer overhandigd bij de oprichting van het overkoepelende stichtingsbestuur. In deze flyer staat wederom duidelijk vermeld dat alle gelden van mijn "weddenschappen" naar het goede doel gaan. Ook hierop nooit enige op- of aanmerking ontvangen.

Wat de organisatie afspreekt over de sponsorgelden die zij zelf binnenhalen, is aan hen en als zij een percentage hiervan willen besteden aan de organisatiekosten is dat natuurlijk geoorloofd, mits zij dit vooraf communiceren met de sponsors. Het gaat mij dus alleen om de gelden, die ik via mijn persoonlijke actie binnen kan halen. De doelstelling is en was vanaf het begin om 10.000,= euro bijeen te fietsen voor het weeshuis in St.Petersburg. Omsteeks half juni 2012, werd mij tussen neus en lippen in een pauze van een bijeenkomst, echter even medegedeeld dat het bestuur van de organisatie had besloten dat er 20% van de door mij persoonlijk opgehaalde gelden besteed moest worden om de organisatie kosten te verlagen ( mijn actie liep toen al meer dan drie maanden !). Er werd mij letterlijk verteld dat dit noodzakelijk was, omdat anders voor sommige deelnemers de eigenbijdrage te hoog zou worden. Uiteraard heb ik deze actie niet opgezet om voor anderen hun eigenbijdrage te kunnen verlagen en ik heb dus direct aangegeven hier niet akkoord mee te gaan. Ik heb dezelfde avond een verzoek gericht aan de organisatie om op korte termijn hierover om de tafel te gaan zitten. Maar helaas, kreeg ik na lang aandringen en diverse mails (stalken?) slechts een reactie dat men dit drie maanden later in de volgende bestuursvergadering van 4 september 2012 wel eens zou gaan bespreken. Onbegrijpelijk natuurlijk, deze laconieke houding.

Op 7 september kreeg ik een brief met daarin de besluitvorming van het bestuur. Zij bleef niet alleen bij haar eerder ingenomen standpunt, maar had het percentage nu zelfs verhoofd tot 50%. Het bestuur gaf tevens aan, ook de door de gemeenschap beschikbaar gestelde of te stellen subsidiebedragen ook voor 50% te gaan gebruiken om de eigenbijdrage van deelnemers te verlagen. Ook werd vermeld dat het goede doel niet de hoofdzaak was voor het organiseren van deze tocht, maar dat het hen ging om het fietsen. Daar ligt nu precies het verschil van mening tussen mij en de organisatie. Voor mij is het goede doel namelijk wel hoofdzaak en de enige reden waarom ik mij al die ellende op de hals haal. 2400 km. fietsen, om geld binnen te halen voor het weeshuis, is voor mij geen plezier maar een noodzakelijk kwaad, ik ben niet zo'n duursporter en zeer zeker ook geen masochist. Ik vind het principieel ook onjuist dat er subsidie (gemeenschapsgelden) aan het organiseren van een fietstocht worden besteed, die kennelijk slechts als hoofddoel heeft gezellig met elkaar 2400 km. te gaan fietsen, tegen zo laag mogelijke kosten. Dit is volgens mij zelfs in strijd met mijn belofte als raadslid. Ik heb zeker geen enkele behoefte om een zware lichamelijke en persoonlijk actie te voeren om voor anderen de eigenbijdrage te verlagen en u wilt als belastingbetaler toch ook niet bijdragen aan een vakantie fietstochtje van anderen?

Het is een slag onder de gordel aan te geven dat ik deze actie heb opgezet om er politiek gewin bij te halen. Deze suggestieve en onjuiste aantijging neem ik dit bestuur zelfs bijzonder kwalijk. Ik heb mijn partij hier nooit bij betrokken en deze actie is volledig op persoonlijke titel. Je moet je, als raadslid toch persoonlijk in kunnen zetten voor, om het even welke actie of welk goed doel dan ook, zonder dat er "politiek gewin" wordt geroepen? De kans dat ik op mijn bek ga is overigens heel erg groot en het bestuur moet mij maar eens uitleggen welk politiek gewin er hier dan voor mij valt te behalen? In tegendeel zelfs, het afbreukrisico is velen malen groter.

Ik betreur echter deze gang van zaken en het klopt dat ik een aantal mails naar de organisatie heb gestuurd, maar als je geen antwoord of zelfs maar een bevestiging ontvangt op eerdere mails, lijkt het mij logisch dat je dit dan nogmaals probeert. Van "stalken" zoals de organisatie aangeeft neem ik afstand en hier herken ik mij niet in. Ook Jan Veerenhuis, een andere deelnemer, kreeg op zijn mails geen antwoord, dus dat er structureel iets goed mis zit met de communicatie binnen deze organisatie lijkt mij helder. Zij weten ook niet precies wat ze nu willen, de gemiddelde snelheid is al een aantal keren aangepast en ook de hoogte van de eigenbijdrage is voortdurend onderwerp van gesprek. De nieuwe eis dat er nu zelfs 50% van de subsidie- en sponsorinkomsten naar de organisatie moet gaan, heeft hier natuurlijk ook alles mee te maken. De organisatie zoekt dus naar mogelijkheden de eigenbijdrage te verlagen want anders haken er (te) veel deelnemers af. Met euro-tekens in de ogen heeft men nu gekeken naar mijn doelstelling om 10.000,= euro op te halen. Kijken mag, maar aankomen niet! Overigens heb ik deze doelstelling nog lang niet bereikt, dus misschien hebben ze zich ook wel een beetje rijk gerekend.

Ik blijf echter mijn actie doorzetten, want afspraak is afspraak. Ik ga mijn tocht nu zelf organiseren en wie weet, misschien fietsen er nog wel wat mensen met mij mee. Mijn doelstelling blijft het ophalen van minimaal 10.000,= euro voor het weeshuis in St.Petersburg. Dat bedrag is echter nog steeds niet bereikt dus uw steun kan ik nog steeds heel goed gebruiken. Ik wens de organisatie en de deelnemers bij hun tocht heel veel succes. Er is een geschil over de verdeling van de gelden die ik binnenkrijg via mijn persoonlijke actie. Dat geschil is onoplosbaar, want ik heb afspraken gemaakt, er zijn al gelden binnen en ik kan de spelregels van mijn actie niet tussentijds veranderen. Ik trek hieruit mijn conclusies en volg letterlijk mijn eigen weg naar St.Petersburg. Dat is verder geen enkel probleem en we moeten hier zeker geen drama van maken.

De aantijging van de heer Jonker en zijn gevoel dat ik deze actie heb opgezet voor politiek gewin is echter beneden alle peil. Dat neem ik hem persoonlijk ook kwalijk. Niet eens zozeer omdat het mij persoonlijk treft maar omdat hier ook mijn partij bij betrokken wordt, en die staat hier volledig buiten.