Twitteren is geen eenrichtingverkeer

Ik ben een fervent twitteraar en sommigen vinden dat maar niks, anderen halen hun schouders er over op en er zijn ook mensen waar ik zo nu en dan (pittige) twitterdebatjes mee heb. Ik vind deze één op één debatjes, met mensen waarvan je in 99% van de gevallen weet met wie je te doen hebt, dus heel leuk. Op persoonlijke titel en onder mijn eigen account @cdwalraven ben ik actief op dit social medium. Over smaak valt zeker best te twisten maar ik vind twitteren dus leuk maar ook leerzaam en houd van deze debatjes in 140 leestekens. Het is ook best lastig je argumenten in zo weinig woorden op een juiste wijze weer te geven.

Ik probeer zo’n discussie ook bewust uit te lokken door regelmatig een tweet, de wereld in te sturen. Gelukkig  krijg ik daarop vrij regelmatig  één of meerdere reacties. Ik probeer trouwens altijd te reageren op tweets die mijn richting uit komen, al betekent dit niet automatisch dat ik ook echt op alle vragen antwoord geef.  Ik zie dat ook zeker niet als een soort morele verplichting. Als mensen de moeite nemen te reageren vind ik het echter in de meeste gevallen wel zo fatsoenlijk om minstens een berichtje terug te sturen. Op vragen ga ik dus vrijwel altijd zo goed en zo vaak mogelijk in. Dat ik het niet altijd (sommigen beweren zelfs altijd niet) eens ben  met mensen die reageren is een ander verhaal en dat hoeft ook helemaal niet. Sterker nog, verschillende opvattingen maken zo’n debatje voor mij extra leuk en ik heb er natuurlijk ook de tijd voor. Ik geef niet gauw op en dus ook niet in dit soort debatjes. Als je aantoonbare onjuistheden verkondigt, wordt dit direct gecorrigeerd en dat levert vaak weer leuke discussies en ook nieuwe volgers op.

Het gebeurt echter nog al eens dat mensen een twitterberichtje de wereld in sturen waarin ze iets beweren dat, laat ik het zo uitdrukken, vragen oproept. Als er dan op zo’n bericht gereageerd wordt, hoor of zie je in sommige gevallen geen enkele reactie meer van de man of vrouw die dit oorspronkelijke bericht de wereld in heeft gestuurd. Ik moet u zeggen, dat ik daar niet zo goed tegen kan. Als je een stelling poneert, moet je ook zo flink zijn deze te verdedigen en niet afhaken als de tegenargumenten kennelijk zo sterk zijn dat je het antwoord schuldig moet blijven. 

Ik ben van mening dat als je twittert en regelmatig uitlokt, je ook zo flink moet zijn om toe te geven als je mis zit. Ik heb op dit moment ruim 10.000 tweets de wereld in gestuurd en daar zaten zeker ook grote missers tussen. Voor sommigen tweets heb ik mijn excuses aangeboden, dat heeft niets met flink te maken maar alles met fatsoen. Twitteren is een mooi medium, je reageert vaak snel zodat je achteraf ook best een enkele keer denkt ben ik niet te snel geweest? Althans dat gevoel herken ik zeker wel. Dat zijn dus de gevaren van het twitteren maar voor mij zijn de voordelen veel groter. Ik heb een mening, kom daar voor uit en ga graag met iedereen die dat wil de discussie hierover aan. Zeker in de politiek is dit een goed instrument om meningen uit te wisselen, zeker met potentiële kiezers.

Van de week twitterde een lokaal raadslid, dat een landelijk partijgenoot van hem zo veel goeds had gedaan voor Twenterand. Op de logische vraag van iemand of hij dan even aan kon geven wat voor goeds deze man dan allemaal wel had gedaan voor onze gemeente, werd helaas niet meer gereageerd.  Dat vind ik dus jammer en eigenlijk ook niet kunnen. Als je uit vrije wil in het openbaar een stelling naar buiten brengt via twitter, moet je ook de gevolgen daarvan accepteren en antwoord geven op normale vragen die met je stelling te maken hebben. Anders wordt het wel heel erg makkelijk en is er geen sprake meer van één op één communicatie. Ik reageer eigenlijk altijd, zo zit ik nu eenmaal in elkaar en mede daardoor heb ik nu dan ook al meer dan 10.000 tweets verstuurd. Ik blijf hier zeker mee doorgaan en hoop nog menig twitterdebatje te voeren.

Zeker met het oog op de gemeenteraadsverkiezingen zal het twitteren over en tussen de lokale kandidaten zeker gaan toenemen. Dat juich ik toe, maar ik zie ook een tendens waar ik niet zo gelukkig mee ben. Naar mijn mening speelt de landelijke politiek een te grote rol, gaat men te weinig uit van eigen kracht en zijn de lokale onderwerpen ondergeschikt aan de landelijke. Volgens mij noemen we deze verkiezingen ook niet voor niets "gemeenteraadsverkiezingen". Natuurlijk zit ons land in zwaar weer en staan de PvdA en de VVD op dit moment niet hoog in de peilingen. Ik ga hier niet uitleggen hoe dit komt en waarom ik er van overtuigd ben dat dit helemaal goed gaat komen. Ik loop er echter ook niet voor weg, maar ik ben van mening dat we ons als lokale politiek primair moeten richten op de belangrijke zaken die er spelen in de gemeente Twenterand. De landelijke politiek speelt natuurlijk zeker een rol en dat mag ook, maar bij de gemeenteraadsverkiezingen gaat het natuurlijk wel om de richting waarin we met z’n allen willen dat onze gemeente gaat. Laten we dit uitgangspunt in ieder geval bij de campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen vooral voor ogen houden. De campagne moet mijn inziens dus vooral gaan over zaken die er spelen in Twenterand en belangrijk zijn voor onze inwoners. Laten we de landelijke politiek voor wat betreft de verkiezingen op 19 maart 2014 dus wat meer over laten aan Samsom, Buma, Pechtold, Slob, van der Staay, Ojik, Krol en Rutte. Thieme, Wilders en Roemer hebben zich afgelopen dinsdag buitenspel gezet en doen feitelijk voor dit moment niet meer mee.