Het gaat er niet om hoeveel we ophalen, maar hoe betrokken we zijn.

Laat ik er mee beginnen dat de ramp op de Filipijnen verschrikkelijk is en dat onze hulp daarbij vanzelfsprekend is. Daarover mag geen misverstand bestaan. Regelmatig worden we geconfronteerd met rampen en gelukkig geven we als inwoners van een bevoorrecht land ruimhartig aan acties die hiervoor in het leven worden geroepen. Natuurlijk helpt het wel als er (hartverscheurende) beelden beschikbaar zijn en als de oorzaak van de ramp niemand valt aan te rekenen. Natuurrampen of ongeneeslijke ziekten scoren dan ook qua opbrengsten substantieel hoger dan de gevolgen van gewapende conflicten tussen twee of meerdere partijen. Als uitgangspunt ben ik er voorstander van om het aan het individu over te laten of en hoeveel hij of zij wil bijdragen aan welke schokkende gebeurtenis dan ook.

Maar de praktijk is op dit moment toch wat anders. Het kan namelijk voorkomen dat zowel Europa, de landelijke overheid, de gemeente en het individu geld storten voor eenzelfde verschrikkelijke gebeurtenis. Je kunt natuurlijk zeggen, wat maakt dat nu uit, alle gelden zijn welkom en zo halen we toch meer geld op?

Ik denk hier toch wat genuanceerder over en vraag mij af of dit wel echt zo is? Ik hoor steeds vaker geluiden dat men als individu geen geld meer stort met als argument dat we via Europa, de overheid en de gemeente toch al geld beschikbaar stellen. In principe zit daar natuurlijk zeker wat in. Europa, de landelijke overheid en de gemeenten ontvangen hun geld via de belastingen en over de vraag wie deze belastingen opbrengen kan weinig verschil van mening bestaan.  Op deze wijze kan het in theorie dus voorkomen dat je tot wel vier keer toe een bijdrage levert.  Het gevaar bestaat dat men hierdoor de individuele bijdrage uitstelt of er zelfs maar helemaal van afziet. Tot maar liefst vier keer toe geven aan eenzelfde goed doel is volgens mij echt wat te veel van het goede.

In echte uitzonderingssituaties mag wat mij betreft een overheid bepalen om als land een donatie te verstrekken. Het moeten dan echter wel rampen zijn van ongekende omvang en de bijdragen dienen gegarandeerd rechtstreeks ten goede te komen aan de eerste snelle hulpverlening van de directe slachtoffers.

Europa, is niet de instantie die namens alle aangesloten landen hierover zou moeten besluiten en voor een gemeente is dit naar mijn mening zeker ook geen primaire taak. Eigenlijk zouden we hier in Twenterand beleid voor moeten maken en dienen vast te leggen of en op welke wijze we met dit soort situaties omgaan. In het verleden hebben we namelijk als gemeente een aantal malen een actie van de samenwerkende hulporganisaties via giro 555 ondersteund.

Nogmaals aan dit soort verschrikkelijke gebeurtenissen moeten we zeker hulp verlenen, maar ik zie dit meer als een taak van het individu dan van een overheid, welke overheid dan ook. Maar dat zal mijn liberale gevoel mij wel ingeven en misschien denkt u hier wel heel anders over. De vraag is wat mij betreft echter niet alleen op welke wijze er meer geld wordt opgehaald. Het gaat er ook om op welke wijze we ons als individu meer betrokken voelen bij de rampen die er helaas nog steeds in de wereld om ons heen plaatsvinden. In de laatste raadsvergadering hebben we het hier ook nog over gehad, ook dit soort zaken moeten uit het hart komen. Dit bereik je volgens mij, beter door als individu actie te ondernemen en je donatie persoonlijk te storten.