De overeenkomst tussen Pasen en Mark Rutte.

Het is aan, uit of iets daar tussenin en het wisselt steeds. In de liefde spreken we over een knipperlichtrelatie. Op het Binnenhof wordt er gesproken in beurstermen en noemen ze het : ”dagkoersen”. Kiezer en gekozene: soms zijn ze verliefd, dan reiken de pieken hoog. Maar stabiele relaties zijn er minder dan vroeger. De liefde kan verflauwen, verdoven ook, om later weer op te flakkeren. Neem Mark Rutte, hét talent van onze partij. Rutte (43) had al twee staatssecretariaten op zijn naam en Kamerervaring bovendien, toen hij in mei 2006 politiek leider van de VVD werd. In een heuse beauty contest versloeg hij Rita Verdonk en, wie weet het nog, Jelleke Veenendaal.
Jong, fris en welbespraakt, aan alle eisen van de tijd was voldaan. Maar wat gebeurde? Onder leiding van deze wonderboy zakte de partij bij de verkiezingen voor de Tweede kamer van november 2006 van 28 naar 22 zetels. Dat deed pijn.
Meer malheur volgde. Zeurartikelen over langdurig vrijgezel zijn, bijvoorbeeld. En alsmaar vechten met ruwe Rita. In september 2007 voelde Rutte zich gedwongen Verdonk, na haar aanhoudende kritiek op zijn politieke koers, uit de fractie te zetten. Dat was een riskante manoeuvre, want Verdonk had bij de verkiezingen meer dan 600 duizend voorkeurstemmen behaald en de sympathie verworven van Hans Wiegel – het nog altijd invloedrijke liberale orakel uit vervlogen tijden.
Was er meer dat niet goed ging? Ja, Holocaustontkenning hoefde niet langer strafbaar te zijn. Het standpunt werd niet begrepen. En Rutte hield vast aan eisen voor het begrotingstekort (onder de 2 procent) die vanwege de dan noodzakelijke bezuinigingen voor de economie funest zouden zijn geweest. Behendige Mark moest bijdraaien en voor zijn politieke leven gaven velen weinig meer.
Maar aanschouw nu, zo rond Pasen, zijn wederopstanding. De motie van wantrouwen tegen het kabinet (hoogst ongebruikelijk voor de VVD), die hij na Prinsjesdag indiende, pakte goed uit. De achterban smulde. Het verzet tegen de kilometerheffing was luid en duidelijk. Zijn collega’s in de Kamer kozen Rutte eind 2009 zelfs tot politicus van het jaar.
Bos is weg, Balkeneinde lijkt bedorven, Wilders zakt in. Ter linkerzijde piekt Cohen, maar dat deert de VVD nauwelijks. De gemeenteraadsverkiezingen verliepen in (bijna!) alle gemeenten goed. Wiegel houdt zich rustig, behoudens een column in De Pers waarin hij vriendelijk over Rutte schrijft.
Ziedaar de nieuwe dagkoersen, de dalen en de pieken. Zowel de laatste TNS Nipo-peiling als de poll woensdag van Maurice de Hond beloont Rutte en de VVD met 25 zetels –groter dan het CDA en de PVV. Hoe het thuis is weten we niet. Maar bij de kiezer is Mark Rutte weer geliefd. Het is weer “aan”. Gelukkig maar.

Met dank aan Remco Meijer.